AULAGALEGASNBACH.

Poesía un ruído provocado, un rito de resistencia... ...todo o que conmove transforma.   Rosalía de Castro morreu un 15 de xullo, Luísa naceu un 15 de xullo, Luísa morreu con 46 anos de idade, dous menos que Rosalía que o fixo con 48.  Rosalía falou nos seus Cantares da aurora na Alborada e da Negra Sombra en Follas Novas , Luísa deixou escrito: Pensar é escuro como un muro de sombra inmerecida: doutro lado o sol, sempre ao outro lado, lonxe, infinitamente lonxe desta xanela á que rebota estremecida a confusión que por min padece o ar e as ausencias que proxecto como sombras dalgún min que eu  non decido. Pensar, pensar como en lexión de criaturas espantosas que arrebatan as explicacións máis simples de loucura. E é así porque a razón é tráxica, como tráxico é calquer fin último, calquer destino ao que se aboca a vida.  Luísa Villalta Gómez Imos comezar a súa biografía cos sete nomes que propón SETESTRELO :  Este vídeo sobre o seu concepto da creacción pode axudarte:  Música e poesía:

  O PRÓLOGO QUE ROSALÍA ESCRIBIU PARA FOLLAS NOVAS (1880) Máis de dez anos pasaron -tempo casi que fabuloso a xusgar pola présa con que  hoxe se vive- desque a maior parte destos versos foron escritos, sin que as contrariedades da miña vida desasosegada, e unha saúde decote endebre, me permitise apousar neles os meus cansados ollos i o meu fatigado esprito. Ó leelos de novo, vin ben craro, como era incompreto e probe este meu traballo poético, canto lle faltaba para ser algo que valla, e non un libro máis, sin outro mérito que a perene melancolía que o envolve, e que algúns terán, non sin razón, como fatigosa e monótona. Mais as cousas teñen de ser como as fan as circunstancias, e se eu non puden nunca fuxir ás miñas tristezas, os meus versos menos...  Historias dinas de ser cantadas por mellores poetas do que en son, e cuias santas harmonías deberan ser espresadas cunha soia nota e nunha soia corda, na corda do subrime, e na nota da delor. Anque sin forzas pra tanto, tentei algo d

 ESTRUTURA.  O primeiro poema invita a unha meniña gaiteira a cantar:  Le o primeiro poema do libro:  Has de cantar: E case o derradeiro poema volve a cantar esa meniña gaiteira despois da alborada,  unha das pezas claves para entender o sentido deste poemario rosaliano. Eu cantar, cantei Procura saber a quen cede a voz Rosalía nos restantes poemas dos seus  Cantares gallegos. Imos tentar deducir de todos estes poemas identificar as temáticas que toca a autora nestes trinta e tantos poemas: Adios ríos, adiós fontes... Un repoludo gaiteiro Campanas de Bastabales Castellanos de Castilla Alborada 

Á Fernán Caballero. Señora: Por ser mujer y autora de unas novelas hacia las cuales siento la más profunda simpatía, dedico á usted este libro. Sirva él para demostrar á la autora de  La Gaviota  y de  Clemencia  el grande aprecio que la profeso, entre otras cosas, por haberse apartado algún tanto, en las cortas páginas en que se ocupó de Galicia, de las vulgares preocupaciones con que se pretende manchar mi país. Santiago, 17 de mayo de 1863. Rosalía Castro de Murguía. PRÓLOGO Grande atrevemento é sin duda prá un probe inxenio com’ ó que me cadrou en sorte dar á luz un libro cuyas páxinas debían estar cheyas de sol, d’ armonía e d’ aquela naturalidade que unida á unha fonda ternura, á un arrulo incesante de palabriñas mimosas e sentidas, forman á mayor belleza d’ os nosos cantos populares. A poesía gallega, toda música e vaguedade, toda queixas, sospiros e doçes sonrisiñas, mormuxando unhas veces c’ os ventos misteriosos d’ os bosques, briland’ outras c’ ó rayo de sol que cai sereniño