O prólogo de Cantares Gallegos de Rosalía de Castro

Á Fernán Caballero.

Señora: Por ser mujer y autora de unas novelas hacia las cuales siento la más profunda simpatía, dedico á usted este libro. Sirva él para demostrar á la autora de La Gaviota y de Clemencia el grande aprecio que la profeso, entre otras cosas, por haberse apartado algún tanto, en las cortas páginas en que se ocupó de Galicia, de las vulgares preocupaciones con que se pretende manchar mi país.

Santiago, 17 de mayo de 1863.

Rosalía Castro de Murguía.

PRÓLOGO

Grande atrevemento é sin duda prá un probe inxenio com’ ó que me cadrou en sorte dar á luz un libro cuyas páxinas debían estar cheyas de sol, d’ armonía e d’ aquela naturalidade que unida á unha fonda ternura, á un arrulo incesante de palabriñas mimosas e sentidas, forman á mayor belleza d’ os nosos cantos populares. A poesía gallega, toda música e vaguedade, toda queixas, sospiros e doçes sonrisiñas, mormuxando unhas veces c’ os ventos misteriosos d’ os bosques, briland’ outras c’ ó rayo de sol que cai sereniño por enriba d’ as auguas d’ un río farto e grave, que corre baixo as ramas d’ os salgueiros en frol, compríalle para ser cantada un sprito subrime e cristaiño, si así ó podemos decir, unha inspiración fecunda, com’ á vexetación que hermosea[p. 10] esta nosa privilexiada terra, e sobre todo un sentimento delicado e penetrante prá dar á conocer tantas bellezas de pirmeiro orden, tanto fuxitivo rayo d’ hermosura como se desprende de cada costume, de cada pensamento escapado á este pobo á quen moitos chaman estúpido, e á quen quisáis xusguen insensibre, extraño a devina poesía. Mais naide ten menos qu’ eu teño as grandes cualidades que son precisas prá levar á cabo obra tan dificile, anque naide tampouco se pudo achar animado d’ un máis bon deseo prá cantar as bellezas da nosa terra n’ aquel dialecto soave e mimoso que queren facer bárbaro os que non saben que aventaxa ás demáis linguas en doçura e armonía. Por esto, inda achándome débil en forzas, e n’ habendo deprendido en máis escola qu’ á d’ os nosos probes aldeáns, guiada sólo por aqueles cantares, aquelas palabras cariñosas e aqueles xiros nunca olvidados que tan doçemente resoaron nos meus oídos desd’ á cuna, e que foran recollidos pó-lo meu coraçón como harencia propia, atrevinme á escribir estos cantares, esforzándome en dar á conocer cómo algunhas d’ as nosas poéticas costumes inda conservan certa frescura patriarcal e primitiva, e cóm’ ó noso dialecto doçe e sonoro é tan apropósito com’ ó pirmeiro para toda clase de versificación.

[p. 11]As miñas forzas é certo quedaron moito máis abaixo d’ ó que alcançaran os meus deseyos, e por eso, comprendendo cánto poidera facer nesto un gran poeta, dóyome inda máis da miña insuficença. O Libro d’ os Cantares de D. Antonio Trueba, que m’ inspirara e der’ alento prá levar á cabo este traballo, pasa pó-lo meu pensamento com’ un remorso, e casi asoman as vagoas ôs meus ollos ó pensar cómo Galicia se levantaría hastr’ ó lugar que lle corresponde si un poeta como Anton ó d’ os Cantares fose ó destinado prá dar á conocer as suas bellezas e as suas costumes. Mais á miña infeliz patria, tan desventurada nesto como en tod’ ó máis, tense que contentar c’ unhas páxinas frías e insulsas, qu’ apenas serían dinas d’ achegarse de lonxe âs portas dó Parnaso, como non fosse pó-lo nobre sentimento que as creou. ¡Qu’ esto mesmo me sirva de disculpa prá os que xustamente quirtiquen as miñas faltas, pois penso que ó que s’ esforça por desvanecer os errores que manchan e ofenden inxustamente á sua patria é acreedore á algunha indulxencia!

Cantos, vagoas, queixas, sospiros, serans, romerías, paisaxes, debesas, pinares, soidades, ribeiras, costumes, tod’ aquelo, en fin, que pó-la sua forma e colorido é dino de ser cantado, todo ó que tuvo un eco, unha[p. 12] voz, un runxido por leve que fosse, con tal que chegase á conmoverme, tod’ esto m’ atrevín á cantar neste homilde libro prá desir unha vez siquera, y anque sea torpemente, ôs que sin razón nin conocement’ algún nos despreçan, qu’ a nosa terra é dina d’ alabanzas, e qu’ a nosa lingua non é aquela que bastardean e champurran torpemente nás máis ilustradísimas provincias, c’ unha risa de mofa, qu’ á desir verdade (por máis qu’ esta sea dura), demostra á iñorancia máis crasa y á máis imperdoable inxusticia que pode facer unha provincia á outra provincia hirmán, por probe qu’ ésta sea. Mais he aquí qu’ ó máis triste nesta cuestión é á falsedade con que fora d’ aquí pintan, así ôs fillos de Galicia com’ á Galicia mesma, á quen xeneralmente xuzgan ó máis despreciable e feyo d’ España, cando acaso sea ó máis hermoso e dino d’ alabanza.

Non quero ferir con esto á susceptibilidade de naide, anque á decir verdade, ben poidera perdonárselle este pequeno desafogo á quen tan ferida foy de todos. Mais, eu qu’ atravesei repetidas veces aquelas soledades de Castilla, que dan idea d’ ó deserto; eu que recorrín á feraz Extremadura e á extensa Mancha, dond’ ó sol cai á promo alomeando monótonos campos, donde ó cor d’ á palla seca prest’ un tono can[p. 13]sado ó paisaxe que rinde e entristece ó esprito, sin unha herbiña que distraya á mirada que vai perderse nun ceo sin nubes, tan igual e tan cansado com’ á terra que crobe; eu que visitei os celebrados arredores d’ Alicante, dond’ os olivos, có seu verd’ escuro, sembrados en fila e de raro en raro parecen chorar de verse tan solitarios, e vin aquela famosa horta de Murcia, tan nomeada, e tan alabada, e que, cansada e monótona com’ ó resto d’ aquel paíse, amostra á sua vexetación tal como paisaxes pintados nun cartón con árbores postos simétricamente e en carreiriños para divertisión d’ os nenos, eu non podo menos d’ indignarme cand’ os fillos d’ esas provincias que Dios favoreceu en fartura, pero non ná belleza d’ os campos, búlranse d’ esta Galicia competidora en clima e galanura c’ os países máis encantadores da terra; esta Galicia donde todo é espontáneo na natureza e en donde á man do home cede ó seu posto á man de Dios.

Lagos, cascadas, torrentes, veigas froridas, valles, montañas, ceos azues e serenos com’ os d’ Italia, horizontes nubrados e malencónicos, anque sempre hermosos com’ os tan alabados da Suiza; ribeiras apacibres e sereniñas, cabos tempestuosos qu’ aterran e adimiran pó-la sua xigantesca e xorda cólera..., mares[p. 14] inmensos..., ¿qué direi máis? Non hay pruma que poida enumerar tanto encanto reunido. A terra cuberta en tóda-las estacións de herbiñas e de frores; os montes cheyos de pinos, de robres e salgueiros; os lixeiros ventos que pasan; as fontes y os torrentes derramándose fervedores e cristaiños, vran e inverno, xa pó-los risoños campos, xa en profundas e sombrisas ondanadas... Galicia é sempre un xardín donde se respiran aromas puros, frescura e poesía... E á pesar d’ esto chega á tanto á fatuidade d’ os iñorantes, á tanto á indina preocupación que contra á nosa terra existe, qu’ inda os mesmos que poideron contemprar tanta hermosura (xa non falamos d’ os que se bulran de nos sin que xamáis nos hayan visto nin ainda de lonxe, que son os máis), inda os que penetraron en Galicia e gozaron d’ as delicias qu’ ofrece, atrevéronse á decir que Galicia era... ¡¡un cortello inmundo!!... ¡Y éstos eran quisáis fillos... de aquelas terras abrasadas d’ onde hastra os paxariños foxen!... ¿Qué diremos á esto? Nada máis si-non que taes fatuidades respecto de noso país, teñen algunha comparanza c’ as d’ os franceses ô falar d’ as suas eternas vitorias ganadas ôs españoles. España, nunca, nunca os venceu; pó-lo contrario, sempre saleu vencida, derrotada, homillada, e ó máis triste d’ esto é que val antr[p. 15]’ eles tan infame mentira, así como val prá á seca Castilla, prá á deserta Mancha e prá tóda-las demáis provincias d’ España—ningunha comparada en verdadeira belleza de paisaxe có á nosa—, que Galicia é ó rincón máis despreciable da terra. Ben din que todo neste mundo está compensado, e ven así á sofrir España d’ unha nación veciña que sempre á ofendeu á misma inxusticia qu’ ela, inda máis culpabre, comete c’ unha provincia homillada de quen nunca s’ acorda, como no sea prá homillala inda máis. Moito sinto as inxusticias con que nos favorecen os franceses, pró neste momento casi lles estou agradecida, pois que me proporcionan un medio de facerlle máis palpabre á España á inxusticia qu’ ela á sua vez conosco comete.

Foy este ó móvil principal que m’ impeleu á pubricar este libro, que máis que nadie conoço que necesita á indulxencia de todos. Sin gramática nin regras de ningunha clás, ó lector topará moitas veces faltas d’ ortografía, xiros que disoarán ôs oídos d’ un purista; pró ô menos, e prá disculpar en algo estos defectos, puxen ó mayor coidado en reprodusir ó verdadeiro esprito d’ ó noso pobo, e penso qu’ ó conseguín en algo..., si ben de unha maneira débil e froxa. ¡Queira ó ceo qu’ outro máis afertunado qu’ eu poida[p. 16] describir c’ os seus cores verdadeiros os cuadros encantadores que por aquí s’ atopan, inda no rincón máis escondido e olvidado, prá qu’ así, ô menos en fama, xa que non en proveito, gane e se vexa c’ o respeto e adimiración merecidas esta infortunada Galicia!

1- Despois de ler o prólogo, resume o seu contido.

A dedicatoria:

Localiza  a captatio benevolentia

As intencións da autora: 

 “... facerlle máis palpable a España a inxusticia que ela á súa vez conosco comete. Foi este o móvil principal que me impeleu a pubricar este libro...”

 Así de clara se mostra Rosalía no “Prólogo” de Cantares gallegos. Pero ao longo do mesmo expón de forma máis concreta os motivos que a impulsaron á publicación do libro:

 - Cantar as belezas da terra.

 - Dar a coñecer costumes e tradicións galegas.

 - Desvanecer os prexuízos que en España existen sobre Galicia.

 - Dignificar o idioma e demostrar que o galego é unha lingua apta para a creación literaria.

Que pensaba Rosalía de sí mesma como poeta? Que significaba para ela escribir? Foi ou non consciente da importancia social que tivo a súa poesía?

Versión normalizada